
Despois de pasear en catamarán por esa fermosa Ribeira Sacra e de pendurar os meus pensamentos neste poema sostido na miña obra Dous no Camiño. A de terse en conta eses caldos tan exquisitos:
Ende a terra esgrevia
das estreitas fendas,
ata os cumios longos
das mesmas ribeiras,
xurde el, paisaniño
cada primavera.
cos novos racismos
para facer colleita.
Eses noblos caldos
da Ribeira Sacra,
bebeos a modiño
veralo que pasa.
Un sencillo y simple tonel puede dar para mucho o suficiente al tratarse de colocar nuestros vinos, quienes:
Surgen de la estensa sierra
cuando la sabia se estiende
crecen en larga sierra
de la recia cepa penden.
Fruto de la bid
sangre de cisto
te escondes en cubas
que yo te he visto.
Duermes en alcobas
de noble madera
totalmente a oscuras
en tu larga espera.
Que tendras tú vino
que tanto camelas
que hasta los pintores
bordaron en telas.
Xa non roxes nos camiños,
xa non choras polas veigas,
xa non soa o teu andar
nos recunchos do luar.
Fúchelo rei dos camiños,
o amo das corredoiras
que ti amansábalas pedras
con fungueiros e treitoiras
¡cantas voltiñas ti deches,
cantas cantigas votaches,
polos montes e as veigas
de ti lembraranse as leiras!
Hoxe dormes coa nostalxia
polas palleiras do agro
O teu sono xa e longo,
o espertar, non doado.
No hay comentarios:
Publicar un comentario